Lang verhaal, zoveel te vertellen...

Gampaha & Boossa

Gampaha mijn geboortedorp, in 1986 een klein dorpje waar je (volgens mijn ouders) zo doorheen was gereden. Met 1 ziekenhuis en verder weinig andere voorzieningen, stelde het toen weinig voor.

In het jaar 2000 hadden we het in een vogelvlucht nog een keer gezien maar de herinnering eraan is wat vaag.

Wat wél is bij gebleven, dat er toen een foto is gemaakt bij het plaatsnaambord "Gampaha"... Dat leek ons nu ook leuk om te doen en dan natuurlijk met ons viertjes erop.

Dat Gampaha in de afgelopen jaren is uitgegroeid tot een stad; van 1 ziekenhuis naar 3 ziekenhuizen is gegaan, voorzien is van alle fastfood ketens die er maar bestaan én ook nog eens in het bezit zijn van een SPAR supermarkt (nou nou!) geeft aan dat het dorpje een stad is geworden, een hele drukke, grote stad.

Maar, zeker niet toeristisch. 

Maar daarnaast bleek een plaatsnaambord nergens meer was te bekennen. In Den Haag en Gorinchem weet ik ze zo te vinden! De chauffeur hielp ons echt goed mee, maar negens zagen we er een.

Naast de foto missie, hadden we nog een missie voor ons zelf. We hadden op het laatst nog zoveel spullen gekegen dat we ook nog een andere NIET overheidsinstellingen (voor kinderen zorg/educatie) wilde steunen... Na wat Google-werk vond Bas een een school, genaamd "Buddhi" voor o.a. kinderen die moeite hebben met leren, autisme, syndroom van down.

We hadden ons bezoek niet aangekondigd, vanwege de spontane beslissing was het er niet van gekomen. Dus op de bonnefooi, sta je dan, onverwachts op de stoep, waar dus nooit een toerist komt, stopt er ineens een busje voor je deur. Een lieve, goed Engelssprekende vrouw deed open, dé eigenaresse. Wat verbaasd vroeg ze of ze ons kon helpen. De school was vanwege de vakantie nog gesloten, al was er wel een leerling, een schattig kleutertje van 4 jaar wat gelijk naar Tahnee en Noah toe ging.

Ze was enorm verrast toen we vertelde dat we spullen kwamen langs brengen. Met zoveel dankbaarheid nam ze het in ontvangst.

We werden direct bij haar huis uitgenodigd. Ze nam ons mee naar de overkant waar haar woning was gelegen. En direct kwam er van alles lekkers op tafel...

Groot respect voor deze vrouw, die zich zo inzet voor haar projecten en de school, al ruim 20 jaar zorgt ze dat haar prachtige school kan blijven bestaan. Met haar opleidingen en trainingen die ze geeft om nieuwe leerkrachten op te leiden en er alles aan doet om aan financiële steun te komen hebben we zoveel bewondering voor deze vrouw.

Gek, om na een klein uurtje elkaar weer gedag te zeggen en elkaar (gaan we vanuit) nooit meer te zien... Ook voor Tahnee en Noah die naast dat schattige kleutertje onder de indruk waren van alles en het Sri Lankaanse huis waar we ineens waren beland. 

Maar goed zo is ook voor een groot deel deze reis "afscheid nemen"...

Terug naar de andere missie, de chauffeur kwam op het idee om naar het station te gaan want daar moest wel een bord staan, hup naar het treinstation. De bus stond vanwege geen parkeer gelegenheid onhandig geparkeerd, dus de opdracht was " om zo snel mogelijk terug te zijn"...

Wat zullen die mensen gelachen hebben op dat station. De samenstelling van onze familie met 7 personen valt natuurlijk al best op, doorlopen in de hitte naar het perron om de foto's te klikken en weer weg gaf natuurlijk aardig wat bekijks... Ook al was het een klein station met maar twee perrons, door de hoeveelheid aan mensen, kon het ook Amsterdam Centraal zijn. Maar de foto's zijn gelukt!

En weer  terug naar het hotel met de twee geslaagde missies!

Na een laatste lunch in Ahungalla en het uitchecken, op naar Boossa, de slaapplek op het strand. Toen de taxichauffeur ons viertjes "voor de deur" afzetten- en eigenlijk kunnen we het geen deur noemen- maar een betonnen gebouw aan een drukke straat met een smal gangetje; vroeg de chauffeur zich terrecht af, of we wel hier moesten zijn. Want nadat hij ons had opgehaald uit dat grote toeristische grote hotel, was dit wel een groot contrast!

En heel eerlijk ik vroeg het mijzelf eigenlijk ook af "zitten we wel goed"...??

Maar voorbij het oerlijke betonnen gebeuren kwam een een sfeervolle binnentuin tevoorschijn, op het strand, met schommels, hangmatten, 1 persoons hutjes voor backpackers en met de zee op nog geen 15 meter, wauw, wat een grote vakantie vibe!

De kinderen hebben uren op het strand gespeeld, er is lekker gekletst met alle backpackers en we hebben een heerlijke middag en avond gehad!

En toch... Zijn we maar 1 nacht gebleven (inplaats van twee). Voor de familie die dit guesthouse runt, de gastvrijheid, de locatie en het verse lekkere eten, een dikke tien. Maar de slaapplek zonder airconditioning en zeer primitieve badkamer was in het algemeen wat minder! Maar niet iets wat ons tegenhoudt, tot.. Er 1 hele grote dikke kakkerlak op de muur zat, pfff! Netjes is die weggehaald en na een controle kwamen we niks meer tegen. Maar we besloten dat we de volgende nacht toch ergens anders wilde verblijven...

Heerlijk om deze vrijheid te kunnen hebben in het flexibele reizen, niks staat echt vast en daardoor "kom je nog eens ergens"...

Ondertussen zijn we in Galle, morgen meer om te lezen, over deze stad met de Nederlandse bezienswaardigheden...